Τελέστηκε σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης την Κυριακή 4 Αυγούστου στις 4:00μ.μ. στην Εκκλησία Αγίων Πάντων στη Δερύνεια, η κηδεία του ήρωα της 173 ΜΑ/ΤΠ έφεδρου στρατιώτη πυροβολικού Πιερή Βερέη, 45 χρόνια από τον ηρωικό θάνατο του. Τα οστά του εντοπίστηκαν πριν από 2 χρόνια σε ομαδικό τάφο στο χωριό Βώνη, μαζί με τα οστά άλλου συναγωνιστή του και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Επικήδειο ομιλία εκφώνησε ο επίτροπος Προεδρίας για Ανθρωπιστικά Θέματος Φώτης Φωτίου εκ μέρους του κράτους και ο αδελφότεκνος του Ήρωα κύριος Πανίκος Κυριάκου εκ μέρους της οικογένειας του.
Ο Πιερής Βερέη γεννήθηκε στη Δερύνεια στις 7 Ιουλίου του 1952. Γονείς του ο Γεώργιος Πιερή Βερέη και η Ελένη Γεωργίου Βερέη. Οι γονείς του απεβίωσαν. Είχε 3 αδερφές, την Εύα, την Αναστασία και τη Χρυσταλλένη και ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας σε σειρά γέννησης. Ήταν γαλανομάτης με ψηλό ανάστημα, τίμιος, εργατικός και καλοσυνάτος. Βοηθούσε τους γονείς του στα χωράφια, και εκκλησιαζόταν σχεδόν κάθε Κυριακή βοηθώντας και τον ιερέα του χωριού. Ήταν μέλος του τοπικού Σωματείου Αναγέννηση Δερύνειας. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο της Δερύνειας και μετά στο Β’ Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Ήταν καλός μαθητής, και κάτοχος διπλώματος στα Γαλλικά και στη Λογιστική.
Μετά το πέρας της βασικής του εκπαίδευσης στο ΚΕΝ Καραόλου κατατάγηκε στην 173 ΜΑ/ΤΠ. Μετά το πέρας της θητείας του στην 173 ΜΑ/ΤΠ, οι γονείς του επιθυμούσαν ο Πιερής να λάβει τριτοβάθμια εκπαίδευση στο εξωτερικό και να σπουδάσει αφού ήταν άριστος μαθητής, αλλά ο ίδιος προτίμησε να παραμείνει στην Κύπρο. Ξεκίνησε δουλειά στην εταιρεία εισαγωγής και διανομής ποτών Όθων Γαλανός στο Βαρώσι.
Με το ξέσπασμα της εισβολής έτρεξε να καταταγεί στην Μοίρα του, την 173 Μοίρα Αντιαρματικού Πυροβολικού που έδρευε στο στρατόπεδο « Ανδρέα Δημητρίου » στη περιοχή Καραόλου της επαρχίας Αμμοχώστου. Από την πρώτη μέρα της εισβολής στις 20 Ιουλίου, ο Πιερής έλαβε μέρος με την μονάδα του στη μάχη στην περιοχή Σακάρια Αμμοχώστου. Στις 21 Ιουλίου το βράδυ η μονάδα μετακινήθηκε σε χώρο στην περιοχή Άγιο Γιωρκούιν στο Κάσα Αμμοχώστου. Μετά από 5 μέρες παραμονή στην περιοχή αυτή, η μονάδα μετακινήθηκε στην περιοχή Μιας Μηλιάς. Ο Πιερής βρισκότανε στο βορειότερο σημείο μαζί με άλλους 6 στρατιώτες κοντά στους πρόποδες του Πενταδακτύλου, κάτω από τον Άγιο Χρυσόστομο.
Στις 4 Αυγούστου με το τέλος της πρώτης εισβολής, επέστρεψε στο σπίτι του όπου έμεινε για λίγες ώρες πριν ξαναφύγει για να επιστρέψει συνεπής στη θέση του, απ’ όπου δεν επέστρεψε ποτέ. Η τελευταία επικοινωνία που είχε με τους δικούς του ήταν τηλεφωνικός στις 13 Αυγούστου.
Στις 14 Αυγούστου το πρωινό η Μοίρα δέχθηκε επίθεση από την Τούρκικη αεροπορία, ενώ μετά από 1 ώρα δέχθηκε νέα επίθεση από το τουρκικό πυροβολικό και όλμους. Από την επίθεση που δέχθηκε, η Μοίρα είχε πολλές απώλειες σε έμψυχο υλικό. Αμέσως μετά δέχθηκε ακόμη μια επίθεση από άρματα μάχης.
Η προέλαση των τουρκικών αρμάτων στην περιοχή του ανατολικού μετώπου βρήκε τον Πιερή μαζί με 7 ακόμα άνδρες στο πυροβόλο του να εκτελεί βολές κατά των τουρκικών αρμάτων και του μηχανοκίνητου πεζικού. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι με την κατάρρευση του μετώπου ο Πιερής ανέβηκε με τους υπόλοιπους στρατιώτες σε ένα φορτηγό, το οποίο όμως δέχθηκε επίθεση από Τουρκικό άρμα μάχης με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο οδηγός του φορτηγού και να τραυματιστούν άλλοι στρατιώτες.
Τελικά μαζί με άλλους στρατιώτες κατέληξαν σε σπίτι που βρισκόταν λίγο έξω στο χωριό Βώνη. Λίγο πριν χαράξει η επόμενη μέρα, θεάθηκαν στην περιοχή τρία οχήματα με πάνοπλους Τούρκους στρατιώτες να πλησιάζουν το σπίτι. Άμεσα αριθμός στρατιωτών το εγκατέλειψε εν μέσω καταιγιστικών πυρών των εισβολέων. Ο Πιερής δεν θεάθηκε να εγκαταλείπει το σπίτι και έκτοτε δεν έδωσε σημεία ζωής.
Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν μέσα στο σπίτι, και πυροβόλησαν εν ψυχρώ τους εναπομείναντες στρατιώτες μπροστά στα έντρομα μάτια της ιδιοκτήτριας και των παιδιών της.
45 χρόνια μετά ο ήρωας Πιερής επιστρέφει στο χωριό του και στο σπίτι του, δαφνοστεφανωμένος με τιμές και δόξες ήρωα, σκεπασμένος με τη σημαία της πατρίδας και του έθνους.
Ο Πιερής έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και πέρασε στον πάνθεο των Αθανάτων.
Προς αυτόν, όπως και σε όλους τους Πυροβολητές και σε όσους έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας οφείλουμε ένα μεγάλο σεβασμό.
Το πιο κάτω ποίημα έγραψε η μητέρα του για τον Ήρωα γιό της:
«Θεέ μου που ‘σαι στα ψηλά χαμαί στη γη κατέβα
Να δεις τα’αγγόνια π’άφηκε χαμαί στη γην η Εύα
27 χρόνια πάνε τώρα και μια μάνα καρτερεί
Το παιδί τα’ αγαπημένο
Που της είπαν εν χαμένο
Τζαι γυρεύκει να το βρει.
Είμαι η μάνα σου η πικρή αυτό δεν το ξεχάνω
Την ώρα που τα μάτια σου μου γνέφουν πως σε χάνω
Θέλω να κλάψω ν’ ακουστεί π’ ανατολή ως δύση
Πέρκι ανεφάνη ο γιόκκας μας για να μας αντικρύσει.
Παναγιά μου βάλε σιέρι τζαι νομίζω το σωστό
Τα παιθκιά μας να βρεθούσι, μεσολάβα στο Χριστό
Τζαι τότες ούλλες εν’ να ‘ρτουμε με μιαν άσπρη φορεσιά
Τζαι αρφάες τζαι μανάδες
Να κτυπούμεν τες καμπάνες, ούλλες μες την Εκκλησιά»
